+2വിനു പഠിക്കുന്ന കാലത്ത് – അതായത് 5-6 വര്ഷം മുന്പ്- വീട്ടില് 8-9
ക്ലാസ്സുകളിലെ കുട്ടികള്ക്കായി ഞാന് സയന്സ് ട്യൂഷന് എടുത്തിരുന്നു..
ഞാന് എന്ത് പഠിപ്പിച്ചു, പിള്ളേര് എന്ത് പഠിച്ചു എന്നൊന്നും ചോദിക്കരുത്!
അതൊക്കെ ഒരു ചടങ്ങായി അന്ന് നടന്നുപോയി എന്നുമാത്രം പറയാം!
ഞാന് പറയുന്നതില് പാതി എനിക്കേ മനസിലാകാത്തതായിരുന്നോണ്ട് ക്ലാസ്സില് ചോദ്യങ്ങളോ സംശയങ്ങളോ കാര്യായിട്ട് ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.. അതുകൊണ്ട് തന്നെ കുട്ടികളുമായി കാര്യമായ ബന്ധവും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.. അന്ന് ആ ട്യൂഷന് ക്ലാസുകൊണ്ട് ആകെയുണ്ടായ ഒരു മെച്ചം, വഴിയിലോ ആള് കൂടുന്നിടത്തോ വച്ച് കാണുമ്പോള് കുറച്ചു സുന്ദരികളില് നിന്നും സുന്ദരന്മാരില് നിന്നും അനര്ഹമായ ബഹുമാനം കിട്ടിയിരുന്നൂ/കിട്ടികൊണ്ടിരിക്കുന്നൂ എന്നുള്ളത് മാത്രമാണ്!
അന്ന് ആ ട്യൂഷന് എന്നെ സഹിക്കാന് വന്നിരുന്ന കുട്ടികളില് ഒരു പെണ്കുട്ടിയുണ്ടായിരുന്നു . (ശരിയ്ക്കും ഒരുപാട് പെങ്കുട്ടികളുണ്ടാര്ന്നു !) അവളില് ഞാന് ശ്രദ്ധിക്കേണ്ടതായി ഒന്നുമുണ്ടായിരുന്നില്ല. ക്ലാസ്സില് മര്യാദയ്ക്ക് വരും. അതെ മര്യാദ പാലിച്ച് തലയും താഴ്ത്തിയിരിക്കും. പോകുമ്പോള് വല്ലപ്പോഴും ഒരു പുഞ്ചിരി സമ്മാനിക്കും! ഒരു സുന്ദരികുട്ടി! പഠിക്കാന് വല്ല്യ മിടുക്കിയൊന്നുമായിരുന്നില്ല. എങ്കിലും ഒരു ക്ലാസ്സുപോലും മുടക്കാതെ വരുമായിരുന്നു അന്നൊക്കെ..
കാലാന്തരത്തില് ട്യൂഷന് ഇല്ലാതായി.. +2 കഴിഞ്ഞു ഞാന് ബിടെക്കിനു ചേര്ന്നു.. ആ കുട്ടിയുടെ ബാച്ച് SSLC കഴിഞ്ഞു.. +2വിനു ചേരുന്നതിനു മുന്പ് ഏകജാലകം പ്രകാരം അപേക്ഷ തയ്യാറാക്കാന് കുട്ടി എന്റടുത്താണ് വന്നത്.. കാരണം അവളെ സഹായിക്കാന് ആ കുടുംബത്തില് കുറച്ചെങ്കിലും വിദ്യാഭ്യാസമുള്ള ആരുമുണ്ടായിരുന്നില്ല. സാമ്പത്തികമായി നല്ല മെച്ചത്തിലാണു ആ കുടുംബം എന്നിരിക്കിലും, നിര്ഭാഗ്യവശാല് വിദ്യാഭ്യാസകാര്യത്തില് അവിടെ തല്പരകക്ഷികള് ഉണ്ടായില്ല. പഠിക്കാന് മിടുക്കി അല്ലാതിരുന്നിട്ടും അങ്ങനെയൊരു സാഹചര്യത്തില് നിന്നും ആ കുട്ടി കാണിച്ച ആ ഒരു താല്പര്യം എനിക്ക് നന്നേ ബോധിച്ചു..
പിന്നേം വര്ഷങ്ങള് കടന്നുപോയി.. കഴിഞ്ഞ വര്ഷം കുട്ടി +2 കഴിഞ്ഞു.. SSLC പോലെ തന്നെ +2നും ഭാരിച്ച മാര്ക്കൊന്നും ഉണ്ടാര്ന്നില്ല.. പക്ഷെ, ആള് വിട്ടു കൊടുത്തില്ലാ.. വീണ്ടും പഠിക്കാന് തീരുമാനിച്ചു. അടുത്തുള്ള വനിതാ കോളേജില് അപേക്ഷ കൊടുത്തു.. ഇലക്ട്രോണിക്സ് തന്നെ പഠനവിഷയമായി കിട്ടി! നാട്ടീന്നു കോളെജിലേക്കു അത്യാവശ്യം ദൂരമുണ്ടായിരുന്നു. ദിവസേനയുള്ള പോയ്വരവ് മുട്ടന് സീനായിരിക്കും. ഹോസ്റ്റലില് നില്ക്കുവാന് അനുവാദം ഇല്ലാഞ്ഞിട്ടോ എന്തോ, ആ സീന് മുട്ടില്ലാതെ നടന്നു.. അവള് കോളേജു ജീവിതം ആരംഭിച്ചു.
സ്വാഭാവികമായും ഈ എന്റെ ജീവിതത്തിലും കാര്യമായ മാറ്റങ്ങള് ഉണ്ടാകുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഇതിനിടെ ഞാന് എറണാകുളത്തുകാരനാകേണ്ടി വന്നു! കഴിഞ്ഞ തവണ വീട്ടില് വന്നപ്പോ അമ്മ പറഞ്ഞു, ആ കുട്ടീടെ കല്യാണം നിശ്ചയിച്ചൂവെന്ന്.. ഞാന് ചോദിക്കുംമുന്നേ തന്നെ അമ്മ ബാക്കിയെന്നോണം പറഞ്ഞത്, അവളെ കല്യാണത്തിന് ശേഷവും തുടര്ന്നു പഠിക്കാന് ചെറുക്കന്റെ വീട്ടുകാര് സമ്മതിച്ചിട്ടുണ്ട് എന്നായിരുന്നു.. അത് പറയുമ്പോള് അമ്മേടെ കണ്ണില് ഒരു തിളക്കം ഞാന് ശ്രദ്ധിച്ചു. എനിക്കും സന്തോഷം തോന്നി.. എനിക്ക് നേരിട്ട്, നന്നായറിയാവുന്ന ആ സ്വപ്നങ്ങള്ക്ക് ഒരു മോശം അവസാനം ഉണ്ടാകില്ലല്ലോ.
ഇന്ന് വൈകുന്നേരം അമ്മയോടൊപ്പം ഇരിക്കുമ്പോള് റോഡിലൂടെ ആ കുട്ടി എന്നേയും അമ്മയേം നോക്കി ഒരു വിളറിയ ചിരി തന്നു, തലയും താഴ്ത്തി കടന്നുപോയി.
നടന്നുപോകുന്ന കുട്ടിയേ നോക്കികൊണ്ട് അമ്മ, ആ കുട്ടിയുടെ കല്യാണം നിശ്ചയിച്ചൂവെന്ന് പറഞ്ഞു.. ഇതുകഴിഞ്ഞ തവണ വന്നപ്പോ അമ്മ പറഞ്ഞതാണല്ലോയെന്ന് പറഞ്ഞു ഞാന്.. ഉടന് അമ്മ പറഞ്ഞു, അവള് പഠിത്തം നിര്ത്തിയെന്നു! സത്യത്തില് അത് കേട്ട ഉടനെ എനിക്കെന്തോ മിന്നല് കടന്നു പോയപോലെ തോന്നി.. അപ്പോ ചെറുക്കന് അവളെ പഠിപ്പിക്കാമെന്ന് പറഞ്ഞതോ? നിശ്ചയിക്കുമ്പോള് അവര് അങ്ങനെ പറഞ്ഞിരുന്നെങ്കിലും കല്യാണത്തോട് അടുത്തപ്പോള് അവര് വാക്ക് മാറ്റി പറഞ്ഞത്രേ.. പെണ്ണിന്റെത വീട്ടുകാര്ക്ക് ഇനി എന്തായാലും പ്രശ്നമല്ലായിരുന്നു..
അങ്ങനെ അവള് പഠിത്തം അവസാനിപ്പിച്ചു..
കുറച്ചു ദിവസങ്ങള്ക്കുള്ളില് ആ കുട്ടിയുടെ കല്യാണം നടക്കും.. കണ്ടിരുന്ന കുഞ്ഞുസ്വപ്നങ്ങള്ക്കു പകരം ഇനി അവള് ‘കുഞ്ഞിക്കാല്’ സ്വപ്നം കാണാന് വിധിക്കപ്പെടും. ഭര്ത്താവ്, കുഞ്ഞുങ്ങള്, കുടുംബം, കെട്ടുപാടുകള്... അവളുടെ ജീവിതം ഇനി എഴുതി തയ്യാറാക്കപ്പെട്ട ഒരു തിരക്കഥയില് ഓടി തീരും..
പ്രസ്തുത സംഭവത്തോട് സമാനമായൊരു സംഭവം എന്റെ ജീവിതത്തോട് അടുത്തുനില്ക്കുന്ന ഒരാള്ക്ക് രണ്ടര പതിറ്റാണ്ട് മുന്പ് ഉണ്ടായിട്ടുണ്ട് എന്ന് കൂടി പറയുന്നത്, അത്രയും കാലത്തിനു ശേഷവും നമ്മുടെ വ്യവസ്ഥിതികള്ക്ക് പ്രത്യേകിച്ച് മാറ്റമൊന്നും സംഭവിച്ചിട്ടില്ലാ എന്ന് സൂചിപ്പിക്കാന് കൂടിയാണ്. കുറുക്കുവഴികളിലൂടെയെങ്കിലും കീഴടക്കപ്പെട്ട സ്വപ്നങ്ങളില് രമിക്കുമ്പോഴും എനിക്കെന്റെ സ്വപ്നങ്ങള് എവിടെയോ നഷ്ടപ്പെട്ടുപോയെന്നു വിലപിക്കുന്ന ചില പെണ്സുഹൃത്തുക്കളോട്, ഇങ്ങനെ സ്വപ്നങ്ങളേ കാണാന് വിധിയില്ലാതെ പോകുന്ന കുറെ ജന്മങ്ങള് നിങ്ങള്ക്കിടയിലുണ്ട് എന്നോര്മ്മപ്പെടുത്തട്ടെ..
നമ്മളെന്താ ഇങ്ങനെ???
ഞാന് പറയുന്നതില് പാതി എനിക്കേ മനസിലാകാത്തതായിരുന്നോണ്ട് ക്ലാസ്സില് ചോദ്യങ്ങളോ സംശയങ്ങളോ കാര്യായിട്ട് ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.. അതുകൊണ്ട് തന്നെ കുട്ടികളുമായി കാര്യമായ ബന്ധവും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.. അന്ന് ആ ട്യൂഷന് ക്ലാസുകൊണ്ട് ആകെയുണ്ടായ ഒരു മെച്ചം, വഴിയിലോ ആള് കൂടുന്നിടത്തോ വച്ച് കാണുമ്പോള് കുറച്ചു സുന്ദരികളില് നിന്നും സുന്ദരന്മാരില് നിന്നും അനര്ഹമായ ബഹുമാനം കിട്ടിയിരുന്നൂ/കിട്ടികൊണ്ടിരിക്കുന്നൂ എന്നുള്ളത് മാത്രമാണ്!
അന്ന് ആ ട്യൂഷന് എന്നെ സഹിക്കാന് വന്നിരുന്ന കുട്ടികളില് ഒരു പെണ്കുട്ടിയുണ്ടായിരുന്നു . (ശരിയ്ക്കും ഒരുപാട് പെങ്കുട്ടികളുണ്ടാര്ന്നു !) അവളില് ഞാന് ശ്രദ്ധിക്കേണ്ടതായി ഒന്നുമുണ്ടായിരുന്നില്ല. ക്ലാസ്സില് മര്യാദയ്ക്ക് വരും. അതെ മര്യാദ പാലിച്ച് തലയും താഴ്ത്തിയിരിക്കും. പോകുമ്പോള് വല്ലപ്പോഴും ഒരു പുഞ്ചിരി സമ്മാനിക്കും! ഒരു സുന്ദരികുട്ടി! പഠിക്കാന് വല്ല്യ മിടുക്കിയൊന്നുമായിരുന്നില്ല. എങ്കിലും ഒരു ക്ലാസ്സുപോലും മുടക്കാതെ വരുമായിരുന്നു അന്നൊക്കെ..
കാലാന്തരത്തില് ട്യൂഷന് ഇല്ലാതായി.. +2 കഴിഞ്ഞു ഞാന് ബിടെക്കിനു ചേര്ന്നു.. ആ കുട്ടിയുടെ ബാച്ച് SSLC കഴിഞ്ഞു.. +2വിനു ചേരുന്നതിനു മുന്പ് ഏകജാലകം പ്രകാരം അപേക്ഷ തയ്യാറാക്കാന് കുട്ടി എന്റടുത്താണ് വന്നത്.. കാരണം അവളെ സഹായിക്കാന് ആ കുടുംബത്തില് കുറച്ചെങ്കിലും വിദ്യാഭ്യാസമുള്ള ആരുമുണ്ടായിരുന്നില്ല. സാമ്പത്തികമായി നല്ല മെച്ചത്തിലാണു ആ കുടുംബം എന്നിരിക്കിലും, നിര്ഭാഗ്യവശാല് വിദ്യാഭ്യാസകാര്യത്തില് അവിടെ തല്പരകക്ഷികള് ഉണ്ടായില്ല. പഠിക്കാന് മിടുക്കി അല്ലാതിരുന്നിട്ടും അങ്ങനെയൊരു സാഹചര്യത്തില് നിന്നും ആ കുട്ടി കാണിച്ച ആ ഒരു താല്പര്യം എനിക്ക് നന്നേ ബോധിച്ചു..
പിന്നേം വര്ഷങ്ങള് കടന്നുപോയി.. കഴിഞ്ഞ വര്ഷം കുട്ടി +2 കഴിഞ്ഞു.. SSLC പോലെ തന്നെ +2നും ഭാരിച്ച മാര്ക്കൊന്നും ഉണ്ടാര്ന്നില്ല.. പക്ഷെ, ആള് വിട്ടു കൊടുത്തില്ലാ.. വീണ്ടും പഠിക്കാന് തീരുമാനിച്ചു. അടുത്തുള്ള വനിതാ കോളേജില് അപേക്ഷ കൊടുത്തു.. ഇലക്ട്രോണിക്സ് തന്നെ പഠനവിഷയമായി കിട്ടി! നാട്ടീന്നു കോളെജിലേക്കു അത്യാവശ്യം ദൂരമുണ്ടായിരുന്നു. ദിവസേനയുള്ള പോയ്വരവ് മുട്ടന് സീനായിരിക്കും. ഹോസ്റ്റലില് നില്ക്കുവാന് അനുവാദം ഇല്ലാഞ്ഞിട്ടോ എന്തോ, ആ സീന് മുട്ടില്ലാതെ നടന്നു.. അവള് കോളേജു ജീവിതം ആരംഭിച്ചു.
സ്വാഭാവികമായും ഈ എന്റെ ജീവിതത്തിലും കാര്യമായ മാറ്റങ്ങള് ഉണ്ടാകുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഇതിനിടെ ഞാന് എറണാകുളത്തുകാരനാകേണ്ടി വന്നു! കഴിഞ്ഞ തവണ വീട്ടില് വന്നപ്പോ അമ്മ പറഞ്ഞു, ആ കുട്ടീടെ കല്യാണം നിശ്ചയിച്ചൂവെന്ന്.. ഞാന് ചോദിക്കുംമുന്നേ തന്നെ അമ്മ ബാക്കിയെന്നോണം പറഞ്ഞത്, അവളെ കല്യാണത്തിന് ശേഷവും തുടര്ന്നു പഠിക്കാന് ചെറുക്കന്റെ വീട്ടുകാര് സമ്മതിച്ചിട്ടുണ്ട് എന്നായിരുന്നു.. അത് പറയുമ്പോള് അമ്മേടെ കണ്ണില് ഒരു തിളക്കം ഞാന് ശ്രദ്ധിച്ചു. എനിക്കും സന്തോഷം തോന്നി.. എനിക്ക് നേരിട്ട്, നന്നായറിയാവുന്ന ആ സ്വപ്നങ്ങള്ക്ക് ഒരു മോശം അവസാനം ഉണ്ടാകില്ലല്ലോ.
ഇന്ന് വൈകുന്നേരം അമ്മയോടൊപ്പം ഇരിക്കുമ്പോള് റോഡിലൂടെ ആ കുട്ടി എന്നേയും അമ്മയേം നോക്കി ഒരു വിളറിയ ചിരി തന്നു, തലയും താഴ്ത്തി കടന്നുപോയി.
നടന്നുപോകുന്ന കുട്ടിയേ നോക്കികൊണ്ട് അമ്മ, ആ കുട്ടിയുടെ കല്യാണം നിശ്ചയിച്ചൂവെന്ന് പറഞ്ഞു.. ഇതുകഴിഞ്ഞ തവണ വന്നപ്പോ അമ്മ പറഞ്ഞതാണല്ലോയെന്ന് പറഞ്ഞു ഞാന്.. ഉടന് അമ്മ പറഞ്ഞു, അവള് പഠിത്തം നിര്ത്തിയെന്നു! സത്യത്തില് അത് കേട്ട ഉടനെ എനിക്കെന്തോ മിന്നല് കടന്നു പോയപോലെ തോന്നി.. അപ്പോ ചെറുക്കന് അവളെ പഠിപ്പിക്കാമെന്ന് പറഞ്ഞതോ? നിശ്ചയിക്കുമ്പോള് അവര് അങ്ങനെ പറഞ്ഞിരുന്നെങ്കിലും കല്യാണത്തോട് അടുത്തപ്പോള് അവര് വാക്ക് മാറ്റി പറഞ്ഞത്രേ.. പെണ്ണിന്റെത വീട്ടുകാര്ക്ക് ഇനി എന്തായാലും പ്രശ്നമല്ലായിരുന്നു..
അങ്ങനെ അവള് പഠിത്തം അവസാനിപ്പിച്ചു..
കുറച്ചു ദിവസങ്ങള്ക്കുള്ളില് ആ കുട്ടിയുടെ കല്യാണം നടക്കും.. കണ്ടിരുന്ന കുഞ്ഞുസ്വപ്നങ്ങള്ക്കു പകരം ഇനി അവള് ‘കുഞ്ഞിക്കാല്’ സ്വപ്നം കാണാന് വിധിക്കപ്പെടും. ഭര്ത്താവ്, കുഞ്ഞുങ്ങള്, കുടുംബം, കെട്ടുപാടുകള്... അവളുടെ ജീവിതം ഇനി എഴുതി തയ്യാറാക്കപ്പെട്ട ഒരു തിരക്കഥയില് ഓടി തീരും..
പ്രസ്തുത സംഭവത്തോട് സമാനമായൊരു സംഭവം എന്റെ ജീവിതത്തോട് അടുത്തുനില്ക്കുന്ന ഒരാള്ക്ക് രണ്ടര പതിറ്റാണ്ട് മുന്പ് ഉണ്ടായിട്ടുണ്ട് എന്ന് കൂടി പറയുന്നത്, അത്രയും കാലത്തിനു ശേഷവും നമ്മുടെ വ്യവസ്ഥിതികള്ക്ക് പ്രത്യേകിച്ച് മാറ്റമൊന്നും സംഭവിച്ചിട്ടില്ലാ എന്ന് സൂചിപ്പിക്കാന് കൂടിയാണ്. കുറുക്കുവഴികളിലൂടെയെങ്കിലും കീഴടക്കപ്പെട്ട സ്വപ്നങ്ങളില് രമിക്കുമ്പോഴും എനിക്കെന്റെ സ്വപ്നങ്ങള് എവിടെയോ നഷ്ടപ്പെട്ടുപോയെന്നു വിലപിക്കുന്ന ചില പെണ്സുഹൃത്തുക്കളോട്, ഇങ്ങനെ സ്വപ്നങ്ങളേ കാണാന് വിധിയില്ലാതെ പോകുന്ന കുറെ ജന്മങ്ങള് നിങ്ങള്ക്കിടയിലുണ്ട് എന്നോര്മ്മപ്പെടുത്തട്ടെ..
നമ്മളെന്താ ഇങ്ങനെ???
No comments:
Post a Comment